Ορθοπεδικά προβλήματα στα παιδιά

Ορισμένα πόδια ή πόδια, ή ορθοπεδικές διαταραχές, μπορούν να εμποδίσουν το περπάτημα του παιδιού. Τις περισσότερες φορές, αυτές οι ανωμαλίες είναι αβλαβείς και διορθώνονται με την ανάπτυξη. Η ιατρική παρακολούθηση των διαταραχών περπατήματος παρέχεται από τις εξετάσεις που περιγράφονται στο βιβλίο υγείας.

Οι ορθοπεδικές διαταραχές των ποδιών

Τα μικρά παιδιά συχνά έχουν προβλήματα με τα πόδια: μετατρέπονται προς τα μέσα ή έξω, επίπεδη πόδια ή ακόμα και ένα bot. Το παιδί αρχίζει να περπατάει. Μπορεί να οφείλεται σε ένα νόμισμα των ποδιών, μια στριμμένη συστροφή ή τον κακό προσανατολισμό του περάσματος του μηριαίου, προκαλώντας ολόκληρο το πόδι ολόκληρο το εσωτερικό. Το παιδί περπατά κανονικά, αλλά έχει πρόβλημα να τρέχει και να πέφτει συχνά. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, αυτή η ανωμαλία διορθώνεται όταν μεγαλώνει το παιδί. Στις πιο ενοχλητικές περιπτώσεις, ο γιατρός προβλέπει την αποκατάσταση, την πρακτική μιας σωματικής δραστηριότητας (για παράδειγμα, το ποδήλατο) ή ακόμα και τη φθορά των νάρθηκων τη νύχτα.

Les pieds tournés vers l'intérieur

Cette anomalie apparaît quand l'enfant commence à marcher. Elle peut être due à une incurvation des pieds, une torsion du tibia ou une mauvaise orientation du col du fémur, entraînant l'ensemble de la jambe vers l'intérieur. L'enfant marche normalement mais il a du mal à courir et tombe souvent. Dans la grande majorité des cas, cette anomalie se corrige d'elle-même lorsque l'enfant grandit. Dans les cas les plus gênants, le médecin prescrit une rééducation, la pratique d'une activité physique (par exemple, la bicyclette), voire le port d'attelles la nuit.

Τα πόδια στράφηκαν προς τα έξω

Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα παιδί κάνει τα πρώτα του βήματα με τα πόδια της πάπιας χωρίς να ανησυχεί. Οι αρθρώσεις του γόνατος και των ποδιών εξακολουθούν να είναι πολύ ευέλικτες για να κρατήσουν το πόδι ευθεία. Με την πάροδο του χρόνου, το παιδί ενισχύει το μυϊκό του σύστημα και εδραιώνει τις αρθρώσεις του. Όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτή η ιδιαιτερότητα προκαλείται από μια στρέψη της κνήμης προς τα έξω, συχνά συνοδευόμενη από ένα επίπεδο πόδι (βλ. Παρακάτω). Στη συνέχεια παρατηρούμε μια χαρακτηριστική φθορά της σόλας στη θέση των μεγάλων ποδιών. Πολύ συχνά κληρονομικό, αυτή η ανωμαλία τείνει να επιμείνει, ακόμη και αν η ανάπτυξη μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να προταθεί χειρουργική επέμβαση.

Τα επίπεδη πόδια στα παιδιά

Συνήθως, το θόλο του ποδιού δεν αγγίζει το έδαφος. Όταν ένα παιδί έχει επίπεδη πόδια, το πελματιαίο θησαυροφυλάκιο είναι χαλαρό και το πόδι βασίζεται σε ολόκληρη την επιφάνεια του. Μέχρι έξι ή οκτώ χρόνια, τα παιδιά έχουν όλα τα πόδια λίγο πεπλατυσμένα όταν περπατούν: η αψίδα τους από το πελματιαίο καλύπτεται με ένα μικρό λιπώδες μαξιλάρι και τους μυς τους και οι συνδέσμοι τους δεν είναι ακόμη αρκετά τόνισαν για να διατηρήσουν το σχήμα του θησαυρού. Στη θέση που βρίσκεται, το πελματιαίο θόλο, ωστόσο, φαίνεται να διαμορφώνεται καλά. Σε ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις, υπάρχει μια κακή ανάπτυξη του πελματιαίου θησαυρού που μπορεί να είναι η συνέπεια των γόνατων Cagneux ή μιας κληρονομικής ανωμαλίας. Συχνά, τα επίπεδη πόδια δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα στο παιδί, ακόμη και για να παίξουν αθλήματα. Αλλά αν το περπάτημα γίνει οδυνηρό και αν εμφανιστεί ο πόνος, είναι απαραίτητο να συμβουλευτείτε έναν γιατρό. Θα είναι σε θέση να συμβουλεύσει την αποκατάσταση και τη φθορά των ορθοπεδικών σόλων για να υποστηρίξει το πελματιαίο θησαυροφυλάκιο.

Το πόδι bot

Το πόδι bot είναι μια δυσπλασία που υπάρχει από τη γέννηση που αγγίζει περίπου ένα Βρέφος σε χίλια. Αυτή η παραμόρφωση οφείλεται στο γεγονός ότι οι τένοντες και οι μύες των ποδιών είναι πολύ σύντομοι, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο. Το πόδι εκτρέπεται προς τα μέσα. Ένα πόδι bot θα πρέπει να αντιμετωπίζεται το συντομότερο δυνατό μετά τη γέννηση. Γενικά, η απλή αποκατάσταση των ποδιών που βασίζεται σε ασκήσεις τέντωμα είναι αρκετή για να διορθωθεί αυτή η διαταραχή, ενδεχομένως συνδεδεμένη με την εγκατάσταση νάρθηκων κατά τη διάρκεια της νύχτας. Η θεραπεία συνεχίζεται συνήθως μέχρι την ηλικία των πέντε ή έξι. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να είναι απαραίτητη μια χειρουργική παρέμβαση.