Έχω πόνο ή υποφέρω; | Ενημέρωση: 15 Οκτωβρίου 2021

Ο πόνος είναι αδιάσπαστος από το συναίσθημα που προκαλεί και που του δίνει τον δυσάρεστο χαρακτήρα του. Ωστόσο, ενώ η ευαισθησία των νευρικών ινών που είναι υπεύθυνες για τη μετάδοση πόνου ποικίλλει ελάχιστα από το ένα άτομο στο άλλο, η οδυνηρή εμπειρία είναι, από την άλλη πλευρά, εξαιρετικά μεταβλητή ανάλογα με το άτομο. Εξαρτάται από την ηλικία, τις προηγούμενες εμπειρίες, τον πολιτισμό και την εκπαίδευση, το πλαίσιο (προβλέψιμο ή όχι, γνωστή ή άγνωστη αιτία, ικανότητα ελέγχου της προέλευσης του πόνου κ.λπ.), της ψυχικής κατάστασης της στιγμής (ήρεμη ή άγχος για παράδειγμα) Είναι αυτό το σύνολο δεδομένων που ορίζει την ταλαιπωρία ως την ψυχική συνέπεια του πόνου.

Οι δύο διαστάσεις του πόνου

Lorsqu’elle accompagne la douleur, la souffrance est constituée d'éléments émotionnels et d'éléments liés à la pensée et au raisonnement (éléments cognitifs).

Η οδυνηρή αίσθηση αναλύεται από τον εγκέφαλο, τη θέση κλπ. Αυτές οι πληροφορίες συγκρίνονται με τις πληροφορίες που αποθηκεύονται στη μνήμη: προηγούμενες εμπειρίες ή αποκτηθείσες γνώσεις. Για παράδειγμα, ένας πονοκέφαλος γίνεται αισθητός και στη συνέχεια αναλύεται: Είναι συνηθισμένη ένταση; Πίνω πάρα πολύ χθες το βράδυ; Δικαιολογεί τη λήψη της ασπιρίνης; Τόσες πολλές ερωτήσεις των οποίων η απάντηση βασίζεται στη φύση της αίσθησης καθώς και στην εμπειρία και τη γνώση του ατόμου.

Αυτή η αντανάκλαση ενδεχομένως συνοδεύεται από ορισμένα συναισθήματα που δίνουν μια ποιότητα - ευχάριστη ή δυσάρεστη - στα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά, αναφέροντας σε μεγάλο βαθμό τη μνήμη των παρελθόντων επεισοδίων. Αυτή η συναισθηματική φόρτιση εμπλουτίζει την ανάλυση της οδυνηρής αίσθησης και η όλη αυτή η νέα εμπειρία απομνημονεύεται. Αποτελεί μια νέα αναφορά όσον αφορά την οδυνηρή εμπειρία.

Η σημασία του πλαισίου

Επειδή η ταλαιπωρία είναι το αποτέλεσμα μιας γνωστικής ανάλυσης και των συναισθηματικών αντιδράσεων, το περιβάλλον είναι ένας σημαντικός παράγοντας στον τρόπο με τον οποίο ο πόνος αισθάνεται και ζει. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο των χειρουργικών πράξεων, η ανησυχία μπορεί να αυξήσει τον μετεγχειρητικό πόνο. Αντίθετα, αυτά εξασθενεί όταν ο ασθενής είναι σαφώς ενημερωμένος για τη φύση της χειρουργικής επέμβασης που θα υποβληθεί και όταν είναι βέβαιο ότι θα έχει όλες τις διαθέσιμες τεχνικές διαχείρισης πόνου (το προσωπικό ακρόασης, η συνταγή για τον έλεγχο του πόνου, οι ενέργειες, οι οποίες μπορούν να εξελίσσονται με τις πηγές, οι ενέργειες, οι οποίες είναι οι άγχοι. να είναι αντιληπτό ως σημάδι μιας σοβαρής ή χρόνιας ασθένειας και επομένως ενισχύεται. Ο ρόλος της αντίληψης του πόνου. Ο αντίκτυπος του χρόνου πόνουantalgiques, recours éventuel à d’autres méthodes de contrôle de la douleur, etc.).

Dans la plupart des cas, les douleurs internes, mal localisées, dont l’origine est incertaine, ou qui se prolongent dans le temps sont sources d’anxiété. Elles peuvent être perçues comme étant le signe d’une maladie grave ou chronique et, de ce fait, être amplifiées. Certaines personnes préfèrent les endurer plutôt que de consulter un médecin et obtenir un diagnostic qu’elles redoutent ; d’autres, au contraire, vont rechercher le plus rapidement possible un avis médical et un soulagement, par des médicaments ou d’autres techniques, et de ce fait réduire la dimension émotionnelle de leur sensation douloureuse.

L’attention consciente joue également un grand rôle dans la perception de la douleur. Les personnes atteintes de douleurs chroniques le savent bien et constatent qu’une occupation prenante peut amener un soulagement momentané. De la même manière, les sportifs en cours de compétition ressentent peu les douleurs provoquées par les chocs, les traumatismes ou l’épuisement musculaire. Au contraire, lorsque la conscience est centrée sur la douleur, un effet d’aggravation est souvent constaté.

L'impact des douleurs chroniques

La réaction de stress déclenchée par la douleur doit être suivie et compensée par une phase de récupération durant laquelle l’organisme retourne à la normale. Les situations de douleurs répétées ou chroniques empêchent partiellement ou totalement ce retour à l’équilibre ; elles constituent une cause directe de troubles de la santé : perte d'appétit et de poids, dépression, etc. Les personnes qui souffrent de maladies chroniques apprennent souvent à tolérer des douleurs de faible intensité ; mais, lorsque la douleur est chronique, elle peut peser très lourd sur le plan relationnel. Elle peut mener à une réduction des activités, à un handicap, voire à un isolement social qui peut aggraver la souffrance. À l'inverse, avoir mal suscite souvent la sollicitude de l’entourage et cette seule dynamique peut conduire à entretenir la sensation douloureuse. Si celle-ci diminue ou disparaît, l’intérêt de l’entourage risque de s’éloigner, les visites de s’espacer, la sollicitude de s’étioler...